Pałac otoczony jest 9-hektarowym parkiem, w którym znajduje się zabytkowy starodrzew, chociaż mocno już przetrzebiony, m.in. sosna czarna i amerykańska. Do 1975 r. w pałacu mieścił się oddział chorób płucnych Miejskiego Szpitala Specjalistycznego im. dr. Anki (Heleny Wollf). Na zachodnim obrzeżu parku w 1966 r. zbudowano wielką muszlę koncertową, która jednak nie jest wykorzystana ze względu na dużą odległość od śródmieścia.
W 1976 r. pałac przekazany zastał Akademii Górniczo-Hutniczej i Zjednoczeniu Kopalnictwa Surowców Chemicznych z przeznaczeniem na działalność naukową, kulturalną i dom pracy twórczej. Przystąpiono też do restauracji zniszczonego mocno budynku. Zachowało się w nim wiele szczegółów dawnego wystroju: kominki, stiuki stropowe, ściany, krużganku z płytek ceramicznych itd.
BIELANY
Dzieje Bielan. Historia tej miejscowości nie jest szczególnie interesująca. Dopiero klasztor kamedułów nadał jej pełne znaczenie. Bo nawet sama nazwa wywodzić się ma, według tradycji, od siwych bród pustelników i ich białych szat; w rzeczywistości jednak wymieniana była w dokumentach, pochodzących jeszcze z okresu przedkamedulskiego i oznaczała tkaczy, zajmujących się bieleniem płótna. Od 1941 r. stanowi osiedle wiejskie Krakowa.
W XII w. część wsi znajdowała się w posiadaniu Piotra ze Skrzynna (Duńczyka), a następnie jego zięcia, Jaksy z Miechowa herbu Gryf, który uposażył nimi klasztor norbertanów na Zwierzyńcu. Druga część wsi była wówczas własnością benedyktynek ze Staniątek pod Krakowem, ale niedługo potem przeszła w ręce prywatne: w XV w. miał ją Jan Gromczic i Zarogowscy, a od początku XVI w. – Chełmscy, którzy zawładnęli całymi Bielanami, w 1596 r. sprzedali ją Sebastianowi Lubomirskiemu. Współcześnie z nim żył Mikołaj Wolski z Podhajec herbu Półkozic, marszałek wielki koronny, podróżnik i poseł, znany w kraju i za granicą. Za namową ówczesnego papieża Klemensa VIII, do którego posłował od króla Zygmunta III Wazy, w 1603 r. sprowadził on z Włoch kamedułów. Postanowił umieścić ich w miejscu, które sami sobie wybiorą. Wybór ich padł na Górę Bielańską, zwaną wówczas Górą. św. Stanisława, lub Bielniszą.