W ciągu XIX w. Kraków począł wychodzić poza fortyfikacje miejskie. Błonia przeszkadzały jednak w jego prawidłowym rozwoju. Trzeba je było osuszyć. Pierwszy poważniejszy w tym kierunku krok uczyniło po połowie XIX w. wojsko austriackie. Wyrównano więc Błonia i częściowo zasypano bagniska. W ślad za tym na osuszonych obszarach wzniesiono pierwsze obiekty miejskie. W 1887 r. na północnym skraju Błoń urządzono krajową wystawę przemysłowo-rolniczą. W związku z tym wyprostowano koryto Rudawy, a obok niego wybudowano drogę dojazdową (dziś: aleja 3 Maja), teren: wystawy wyrównano i uporządkowano. Po zlikwidowaniu wystawy lekarz, społecznik i profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, dr. Henryk Jordan, założył park z urządzeniami dla gier sportowych i ćwiczeń fizycznych dla młodzieży, przeznaczając na ten cel cały swój majątek. W centralnym punkcie parku ustawił 45 kamiennych popiersi wybitnych Polaków. W 1914 r. w parku stanął również pomnik założyciela, który zmarł w 1907 r. Po okresie wieloletniego zaniedbania parku po II wojnie światowej, w latach 1972-74 przystąpiono do uporządkowania i przywrócenia jego pierwotnego charakteru – dla młodzieży, wystawiono również nowy pawilon „Jordanówkę” (kawiarnia i muzeum Jordana).
W latach 1901-12 na długości około 3 km zmieniono bieg Rudawy, koryto jej przesunięto około 1 km na południe, a ujście do Wisły wyprowadzono tuż pod klasztorem norbertanek i otoczono wałami celem zabezpieczenia przed skutkami wylewów Wisły. Osuszyły się rozległe obszary, a na nich powstawały nowe domy, kamienice, osiedla. Część Błoń na zachód od parku Jordana (między al. 3 Maja a ul. Władysława Reymonta) początkowo przeznaczono pod budowę zespołu urządzeń sportowych dla starszej młodzieży. Od 1935 do 1939 r. realizowano jednak plan wznoszenia obiektów, dla klubów sportowych: stadion kąpielowy z trzema basenami (w użytkowaniu klubu „Cracovia”) oraz kilka boisk, według koncepcji Marcina Bukowskiego. Po II wojnie kontynuowano budowę zespołu sportowego z przeznaczeniem na ośrodek Towarzystwa Sportowego „Wisła”: boisko główne z widownią na 30 000 osób, dom sportu z halą i widownią na 3600 miejsc i innymi urządzeniami, boiska treningowe, lekkoatletyczne itp.
Pozostały skrawek dawnych Wielkich Błoń, tzw. Błonia Krakowskie, stał się jednym z najmilszych terenów spacerowych i wypoczynkowych mieszkańców Krakowa. Posiadają one wspaniałą perspektywę na wzgórze Sikornik i Sowiniec z Lasem Wolskim. Pasące się na skraju Błoń krówki, to wynik umowy z 1904 r. między gminą Zwierzyńca a miastem Krakowem, zgodnie z którą Zwierzyniec wszedł w skład miasta pod warunkiem zachowania prawa do bezpłatnego wypasu bydła na Błoniach. Dalej na zachód od obecnej ul. Piastowskiej rozciągały się tzw. Małe Błonia, które od około 1960 r. poczęto intensywnie zabudowywać.