Osiedle Słowackiego
Osiedle Słowackiego tworzą kolonie domków jednorodzinnych, rozrzuconych na wzgórzach i stokach Wału Zielonogórskiego. Wcześniej rozciągały się tu winnice, sady i ogrody. W latach sześćdziesiątych XX wieku zbudowano na pn. od al. Juliusza Słowackiego Osiedle Morelowa. W latach siedemdziesiątych ożywiło się znacznie indywidualne budownictwo mieszkaniowe. Wtedy to rejon pomiędzy al. Juliusza Słowackiego a ul. Lechitów (na pd.) wypełnił się licznymi domkami i willami. Nazwy ulic osiedlowych noszą romantyczne imiona bohaterów dramatów Juliusza Słowackiego. Spotkać tu można ulice: Aliny, Balladyny, Grażyny, Goplany, Lilli Wenedy, Filona i Laury, Kirkora, Kordiana, Horsztyńskiego itp. Pomiędzy al. Juliusza Słowackiego i ul. Aliny zabytkowy kościółek Na Winnicy z XIV w. Kościółek nakryty gontowym dachem z sygnaturką został wzniesiony z kamienia polnego i po przeszło 600 latach odnowiony.
Początki XIV w. były zarówno dla całego Śląska, jak i Zielonej Góry, tragiczne. Długotrwałe susze i grasująca w tym czasie zaraza morowa wyludniły miasto. Mieszkańcy, którzy przeżyli, schronili się poza miastem, na winnych wzgórzach. Ocalało zaledwie 100 osób. W dowód wdzięczności za ocalenie wzniesiono na winnicach kościółek NMP.
W sześćset lat później, pierwsi mieszkańcy wyzwolonej Zielonej Góry – byli więźniowie obozów koncentracyjnych – odnowili popadający w ruinę kościółek, jako wotum dziękczynne za ocalenie z tragedii wojennej.
Z Osiedla Słowackiego, ścieżkami wśród ogródków działkowych, łatwo dojść do stadionu żużlowego i Cmentarza Komunalnego w rejonie ul. Wrocławskiej (na wsch.) lub wrócić do centrum ul. Strzelecką (na pn.).
Państwowe Gospodarstwo Ogrodnicze (ul. Stefana Batorego)
W 1975 r. na przedmieściu Zielonej Góry rozpoczął hodowlę wczesnych warzyw i kwiatów pierwszy w województwie szklarniowy kombinat Państwowego Gospodarstwa Ogrodniczego. Zespół szklarniowy typu bułgarskiego (pow. 6,5 ha) daje na rynek ponad 700 ton wczesnych pomidorów i ogórków oraz ok. 50 ton nowalijek.
Szklarnie wyposażone są w nowoczesne urządzenia automatyczne do zraszania i podlewania upraw, a także regulowania temperatur. W najbliższej przyszłości, w sąsiedztwie kombinatu stanie drugi zespół bloków szklarniowych.
Tereny wystawowe (ul. Urszuli)
Z okazji obchodów 30 rocznicy wyzwolenia Zielonej Góry zorganizowano w 1975 r. dużą wystawę dorobku gospodarczego, kulturalnego i społecznego Ziemi Lubuskiej. Dla celów wystawienniczych przystosowano tereny, przylegające od pd. do stadionu (przy ul. Urszuli). Wzniesiono tu dwa rozległe pawilony wystawowe, ciąg kiosków i pawilonów handlowych oraz gastronomicznych, urządzono parkingi, zieleńce, kwietniki. Nad całością górują trzy symboliczne słupy metalowe, zwieńczone kołami obrotowymi.
Obecnie tereny wystawowe wykorzystywane są na okolicznościowe kiermasze, wystawy oraz rajdy i zloty młodzieżowe.
Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji (ul. Sulechowska)
W pierwszych latach po wyzwoleniu strefę wypoczynku mieszkańców Zielonej Góry stanowił rejon obniżenia potoku Moczydło, w pn. rejonie miasta, przy przelotowej drodze głównej w kierunku Sulechowa i Gorzowa. Tu usytuowane były niegdyś obiekty kulturalno-rozrywkowe, zw. popularnie „Wagmostawem”. Po II wojnie światowej wybudowano lub przekształcono istniejące obiekty w stadion lekkoatletyczny na 12 000 widzów, korty tenisowe, boisko treningowe itp. Wiele prac wykonano w czynie społecznym. Pozostałości dawnej prowizorycznej zabudowy, na wsch. od terenów sportowych, zamieniono na bazę sprzętowo-remontową Lubuskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Turystycznej „Lubtour”. W 1978 r. oddano do użytku Dom Wycieczkowy „Leśny” (308 miejsc noclegowych).
Zielonogórska strefa pracy
Lata siedemdziesiąte to okres intensywnej rozbudowy miasta i budowy nowych zakładów produkcyjnych. Zlokalizowano je w zach. i pn.-zach. sektorze obszaru miejskiego, na osi ul. Jarosława Dąbrowskiego, wylotowej drogi w kierunku Czerwińska. Nieco wcześniej, bo już w latach sześćdziesiątych wzniesiono tu liczne magazyny wojewódzkich central handlowych, zajezdnie przedsiębiorstw transportowych, bazy sprzętowo-montażowe oraz kilka obiektów produkcyjnych. Natomiast ul. Jarosława Dąbrowskiego uległa gruntownym przeobrażeniom – dokonano wielu nowych rozwiązań komunikacyjnych, zbudowano wiadukt. Dawną funkcję drogi przelotowej spełnia dziś bezkolizyjna al. Zjednoczenia, łącząca strefę przemysłowo-składową z wylotową (na zach.) al. Wojska Polskiego i obwodnicą pn. biegnącą ku międzynarodowej drodze E14. W ostatnich latach powstały w tym sektorze dwa zakłady przemysłowe, będące chlubą współczesnej Zielonej Góry:
Fabryka Dywanów „Novita”, produkująca rocznie 10 mln m2 wykładzin podłogowych z włókien sztucznych. W oparciu o francuską licencję firmy „Dalami” zakład dostarcza krajowi wielobarwne wykładziny płaskie, gładkie, typu boucle oraz wykładziny ścienne.
Kombinat Mięsny Okręgowego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego, całkowicie zautomatyzowany zakład przetwórczy.